Campanas de Bastabales. Cantares Gallegos. Rosalía de Castro

Campanas de Bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades.

- I -    Cando vos oio tocar, campaniñas, campaniñas, sin querer torno a chorar.    Cando de lonxe vos oio, penso que por min chamades, e das entrañas me doio.    Dóiome de dor ferida, que antes tiña vida enteira, i hoxe teño media vida.    Solo media me deixaron os que de aló me trouxeron, os que de aló me roubaron.    Non me roubaran, traidores, ¡ai!, uns amores toliños, ¡ai!, uns toliños amores.    Que os amores xa fuxiron, as soidades viñeron... de pena me consumiron.

- II -    Aló pola mañanciña subo enriba dos outeiros, lixeiriña, lixeiriña.    Como unha craba lixeira, para oír das campaniñas a batalada pirmeira.    A pirmeira da alborada que me traen os airiños por me ver máis consolada.    Por me ver menos chorosa, nas súas alas ma traen rebuldeira e queixumbrosa.    Queixumbrosa e retembrando por antre a verde espesura, por antre o verde arborado.    E pola verde pradeira, por riba da veiga llana, rebuldeira e rebuldeira.

- III -    Paseniño, paseniño, vou pola tarde calada, de Bastabales camiño.    Camiño do meu contento; i en tanto o sol non se esconde, nunha pedriña me sento.    E sentada estou mirando como a lúa vai saíndo, como o sol se vai deitando.    Cal se deita, cal se esconde, mentras tanto corre a lúa sin saberse para donde.    Para donde vai tan soia, sin que aos tristes que a miramos nin nos fale, nin nos oia.    Que si oíra e nos falara, moitas cousas lle dixera, moitas cousas lle contara.

- IV -    Cada estrela, o seu diamante; cada nube, branca pruma; triste a lúa marcha diante.    Diante marcha crarexando veigas, prados, montes, ríos, donde o día vai faltando.    Falta o día, e noite escura baixa, baixa pouco a pouco, por montañas de verdura.    De verdura e de follaxe, salpicada de fontiñas baixo a sombra do ramaxe.    Do ramaxe donde cantan paxariños piadores que ca aurora se levantan.    Que ca noite se adormecen para que canten os grilos que cas sombras aparecen.

- V -    Corre o vento, o río pasa; corren nubes, nubes corren camiño da miña casa.    Miña casa, meu abrigo: vanse todos, eu me quedo sin compaña, nin amigo.    Eu me quedo contemprando as laradas das casiñas por quen vivo suspirando.    Ven a noite..., morre o día, as campanas tocan lonxe o tocar da Ave María.     Elas tocan pra que rece; eu non rezo, que os saloucos, afogándome parece que por min tén que rezar. Campanas de Bastabales, cando vos oio tocar, mórrome de soidades.