imprimir página

Tres gatas. Pilar Pallarés







TRES GATAS



Fítoas mentres fitan, prendidas nun engado, a rúa.

Balbordo da cidade, os pardais e as pombas,

nos solpores o éxtase dos merlos

no Camiño. Que acorde de nostalxia, nelas,

que non teñen palabras para alcumaren o medo e a saudade?


Viron como caía a casa,

como gabeaba polos montículos de entullo a ausencia

e esvaecían todas as voces coñecidas.

Pior que o frío e a fame, o desamparo.

Como se desaprende?

Como se esquecen o tacto e a chamada?

E este péndulo que bate nos pequenos cerebros

e vai pautando o tempo.


Ólloas aquí,

escúlcolles no fundo da pupila un rasto.

Van afacéndose a comer da miña man,

porque saben que nin elas nin eu regresaremos.


TRES GATAS

Me paro a contemplarlas mientras miran, prendidas en

hechizo, la calle.

Fragor de la ciudad, los pardales y palomas,

en el Camino un éxtasis de los mirlos

cuando llega el ocaso. ¿Qué acorde de nostalgia, en ellas,

que no tienen palabras para nombrar la melancolía y el miedo?


Vieron caer la casa,

cómo trepaba por montículos de escombro la ausencia

y se desvanecían todas las voces conocidas.

Peor que el frío y el hambre, el desamparo.

¿Cómo se desaprende?

¿Cómo se olvidan el tacto y la llamada?

Y este péndulo que late en los pequeños cerebros

y va pautando el tiempo.


Las miro, aquí,

esculco en el fondo de sus pupilas un rastro.

Se van acostumbrando a comer de mi mano,

porque saben que ni ellas ni yo regresaremos.




- Pilar Pallarés , de “Tiempo fósil”.

Traducción de Gonzalo Hermo




No hay comentarios:

Publicar un comentario