Has de cantar IV. ( Cantares Gallegos ) Rosalia de Castro. 1837 - 1885

 - IV -

	Cantarte hei, Galicia,
	teus dulces cantares,
	que así mo pediron
	na veira do mare.

	Cantarte hei, Galicia,
	na lengua gallega,
	consolo dos males,
	alivio das penas.

	Mimosa, soave,
	sentida, queixosa;
	encanta si ríe,
	conmove si chora.

	Cal ela, ningunha
	tan doce que cante
	soidades amargas,
	sospiros amantes,

	misterios da tarde,
	murmuxos da noite:
	Cantarte hei, Galicia,
	na beira das fontes.

	Que así mo pediron,
	que así mo mandaron,
	que cante e que cante
	na lengua que eu falo.

	Que así mo mandaron,
	que así mo dixeron...
	Xa canto, meniñas.
	Coidá que comenzo.

	Con dulce alegría,
	con brando compás,
	ó pé das ondiñas
	que veñen e van.

	Dios santo premita
	que aquestes cantares
	de alivio vos sirvan
	nos vosos pesares;

	de amabre consolo,
	de soave contento,
	cal fartan de dichas
	compridos deseios.

	De noite, de día,
	na aurora, na sera,
	oirésme cantando
	por montes e veigas.

	Quen queira me chame,
	quen queira me obriga:
	Cantar, cantareille
	de noite e de día,

	por darlle contento,
	por darlle consolo,
	trocando en sonrisas
	queixiñas e choros.

	Buscaime, rapazas,
	velliñas, mociños,
	buscaime antre os robres,
	buscaime antre os millos,

	nas portas dos ricos,
	nas portas dos probes,
	que aquestes cantares
	a todos responden.

	A todos, que á Virxen
	axuda pedín,
	porque vos console
	no voso sufrir,

	nos vosos tormentos,
	nos vosos pesares.
	Coidá que comenso...
	Meniñas, ¡Dios diante!