imprimir página

Paula Carballeira 1972 - VORACIDAD





No reparas durante el día

en ese constante sonido con el que te agasajamos

las carcomas

mientras destrozamos

las sillas,las mesas, las camas, las puertas.



Solo por la noche

escuchas.

Aunque no quieras

escuchas.



Se te mete en el cuerpo el murmullo

que deja los muebles sin alma.

Tan sólo corteza

hueca

y un reguero de polvo de madera

que lleva

afuera.



Como para hacer que creas

Que nos hemos ido



Hasta la próxima oscuridad,

cuando sientes nuestra nana

en la soledad de tu cuarto,

desesperas

en vano.

Pretendes callarnos,

pero somos persistentes.

Los dientes que van royendo

segundos, minuto, horas

de tu tiempo





Non reparas durante o día

nese son constante co que te agasallamos

as couzas

mentres esnaquizamos

as cadeiras, as mesas, as camas, as portas.



Só pola noite

escoitas.

Ainda que non queiras,

escoitas .



Metéseche no corpo o marmurio

que deixa os mobles sen alma.

Só codia

oca

e un regueiro de po de madeira

que leva

fora.



Como para facer que creas

que marchamos.



Ata a vindeira escuridade

cando sentes o noso arrolo

na soedade do teu cuarto,

desesperas

en balde.

Pretendes calarnos,

pero somos persistentes ,

Os dentes que van roendo

segundos, minutos, horas

do teu tempo.






No hay comentarios:

Publicar un comentario