Nasín cando as prantas nasen. (Cantares Gallegos ) Rosalía de Castro. 1837 - 1885

2 -
	Nasín cando as prantas nasen,
	no mes das froles nasín,
	nunha alborada mainiña,
	nunha alborada de abril.
	Por eso me chaman Rosa,
	mais a do triste sorrir,
	con espiñas para todos,
	sin ningunha para ti.
	Desque te quixen, ingrato,
	todo acabou para min,
	que eras ti para min todo,
	miña groria e meu vivir.
	¿De que, pois, te queixas, Mauro?
	¿De que, pois, te queixas, di,
	cando sabes que morrera
	por te contemplar felís?
	Duro cravo me encravaches
	con ese teu maldesir,
	con ese teu pedir tolo
	que non sei que quer de min,
	pois dinche canto dar puden
	avariciosa de ti.
	O meu corasón che mando
	cunha chave para o abrir,
	nin eu teño máis que darche,
	nin ti máis que me pedir